Zwarte oren

“Wat heb je zwarte oren…“ was het eerste wat Els tegen me zei, nog voordat ze me een hug had gegeven. Ik was vorige week zaterdagavond om 21:30 lokale tijd met de late KLM vlucht vanuit New York naar Amsterdam gevlogen, had op Schiphol bijna een uur staan

Bose koptelefoon

wachten op de koffer, aanluitend de trein naar Best genomen om daar zondagmiddag rond 13:30 aan te komen. Els stond daar met smart op me te wachten want we hadden elkaar ruim 2 maanden niet in levende lijve gezien. Maar het eerste wat ik hoor: “Wat heb je zwarte oren“. Dat zei ze natuurlijk niet zo maar. In het vliegtuig heb ik meestal een koptelefoon van Bose op, zo één met adaptieve ruisonderdrukking. Die dingen zijn heel erg goed in staat om het constante doordringende geluid van het vliegtuig te onderdrukken en dat bevalt me dan ook prima. Maar het leerachtige materiaal waarvan de Bose oorkussens zijn gemaakt brokkelt na verloop van tijd af. Dat was bij mij het geval met alle zwarte gevolgen van dien. Gelukkig had ik Els die me fijntjes wees op mijn zwarte oren. Ik heb natuurlijk meteen een nieuw setje oorkussens besteld. Daarmee kan de koptelefoon weer jaren mee en mijn oren ook.

Voor mijn bezoek aan Nederland had ik drie Starbucks bekers, of mugs, goed ingepakt in de koffer gestopt. Deze mugs, van de staten Virginia, North Carolina en South Carolina uit

de “Been There Series”, hadden we tijdens onze afgelopen vakantie in mei verzameld. Dat was nog een hele zoektocht want de sukkels van Starbucks zijn dit jaar gestopt met de “Been There Series“. Het aantal Starbucks vestigingen waar je de mugs nog kunt vinden

Scherven brengen geluk

daalt dan ook snel. Zo zijn we in Virginia bij meer dan 6 Starbucks locaties geweest voordat ik de Virginia beker had gevonden. Naar nu blijkt allemaal voor niets. Want toen ik de Virginia beker uit de koffer haalde bleek dat het oortje en de bodem er af lagen. Terwijl ik de bekers nog zo goed had ingepakt. Geen idee wat er gebeurd is maar niet zo handig, helemaal als je je bedenkt hoeveel moeite we hebben moeten doen om de mug te bemachtigen. Inmiddels heb ik een nieuwe Virginia mug besteld op Amazon. Niet helemaal zoals het hoort maar soms mu’j wat.

Dit bezoek aan Nederland was één van de laatste keren dat ik in ons huis in Best zal verblijven. Zoals eerder geschreven hebben we ons huis recent verkocht aan een gezin uit Best. De officiële overdracht bij de notaris is op 16 oktober aanstaande en op die datum moet het huis dan ook leeg zijn. Omdat ons nieuwe huis in Bornerbroek pas in de loop van 2025 wordt opgeleverd, plaatsen we tijdelijk een woonunit op het kavel zodat Els tenminste

Spullen voor de kringloop

een dak boven haar hoofd heeft. Inmiddels is Els al druk bezig om de verhuizing voor te bereiden. Dat betekent dat er de nodige beslissingen genomen moeten worden: Gaat iets mee naar Twente of mag het naar de kringloop, en als het mee gaat, gaat het in de opslag of hebben we het nodig in de woonunit. Om mijn bezoek maximaal te benutten had Els een lijst gemaakt van spullen voor de kringloop. Zoals te verwachten stond het meeste daarvan op zolder, waaronder een kinderstoel, box, ledikantje, kinderfietsje en dozen met speelgoed. Ooit aan De Toekan in Almelo in gebruik genomen, vervolgens meeverhuisd naar Ruurlo, de plas over naar Maple Grove, MN, weer terug naar Eindhoven, aansluitend naar Best, en nu ik het zeker 5 keer in handen heb gehad mag het eindelijk naar de kringloop. Gelukkig maar anders had ik het in Bornerbroek weer naar de zolder mogen slepen…

Nadat ik begin juli positief getest was op Covid ben ik nog steeds niet volledig hersteld. Daarbij heb ik vooral last van vastzittende hoest en word ik regelmatig ‘s nachts zwetend wakker. Ik was nog naar de drogist geweest om een drankje op te halen maar dat leek

Schrapen en kuchen

onvoldoende effect te hebben. Het leek me na 6 weken dan ook raadzaam om even de huisarts te raadplegen. Helemaal toen ik las dat in Nederland de knokkelkoorts en apenpokken rond gingen... Gelukkig kwam de huisarts met een geruststellende mededeling. De longfunctie leek in orde, de temperatuur was normaal, en er waren geen aanwijzingen voor een (long)infectie. Wel raadde ze me aan om zo min mogelijk de keel te schrapen want dat zou schadelijk zijn voor de keel en stembanden. Kijk, dat vond ik nog eens een nuttig advies. Want ongemerkt ben je aan het schrapen en kuchen, en vrijwel direct daarna heb je weer de behoefte om te schrapen en te kuchen. Daarmee is het een gewoonte geworden. Inmiddels ben ik er meer op gaan letten en dat helpt zeker.

Mijn huidige Mercedes SL heb ik in 2011 in Minneapolis gekocht. Ik heb toen meteen een mooie, originele Mercedes cover aangeschaft. Die cover gebruikte ik gedurende de lange winterperiodes in Minnesota waarin de auto in de garage stond geparkeerd. Nu ik opnieuw

Assepoester onder het kleed

voor langere tijd in de US zit kwam die cover weer goed van pas. De SL staat dan ook netjes in de slaapstand afgeschermd onder het kleed in de garage in Best. Maar als ik in Nederland ben moet de auto wel even onder het kleed vandaan komen. Alsof je Assepoester uit de slaap kust. Het mooie is dat het na maanden stilstand elke keer weer “Starten-Lopen“ is. Zo ook afgelopen vrijdag: nadat de cover verwijderd was en ik de Start knop had ingedrukt ging de auto weer als de brandweer. Er brandde wel een waarschuwingslampje dat de accu onder zijn werkspanning zat maar die ging binnen een paar minuten uit. Ook kon ik voelen dat de banden de eerste kilometers een vlakke kant hadden maar al snel merkte je daar niets meer van. Na een mooi rondje door het Brabantse landschap kon de auto weer onder de cover. Ondanks de 175.000 (km) op de teller kan deze auto best nog jaren mee…

Toen ik een aantal weken geleden voor het werk in San Diego was, had ik gezien dat de lokale Porsche dealer een 2022 SL55 te koop had staan. De auto had veel weg van mijn huidige SL, grijs metallic van buiten, zwarte bekleding van binnen. Natuurlijk wilde ik die auto even test rijden. Zo gezegd, zo gedaan, ik op een zaterdagmorgen naar de Porsche

Mercedes SL55 bij Porsche dealer

dealer in San Diego. Adam, de verkoper, reed de auto voor en met z’n tweeën gingen we een kleine 30 minuten op pad. Bij terugkomst meldde ik Adam dat ik eigenlijk de voorkeur geef aan een andere kleur, maar dat de auto goed aanvoelde. Ik vertelde dat ik zeker interesse had als er nog wat aan de prijs geschaaft zou worden. Volgens Adam stond hun policy dat niet toe: de geadverteerde prijs was de prijs. Ik vertelde hem dat ik dan zou afwachten. Een week later stuurde Adam me een berichtje: De prijs was gedaald met $2,000. Een week later opnieuw een bericht van Adam: De prijs was wederom $2,000 gedaald. Nu was ik die week in Nederland waardoor het bericht lokale tijd ‘s nachts werd gestuurd. Toen ik Adam vijf uur later antwoordde dat we er met deze prijs wel uit zouden komen vertelde hij dat de auto zojuist was verkocht. Heb ik weer… maar blijkbaar moest het zo zijn. Nog even doorzoeken dus.

Over San Diego gesproken, dat blijft toch wel een hele mooie plek om te bezoeken. In eerste instantie zou ik er voor 5 dagen, maandag tot en met vrijdag, naar toe maar dat werd verlengd met een aantal dagen waardoor ik er ook in het weekend was. Dat bood me de

Tuin van Eckhard en Sam

kans om proef te rijden in de SL55, maar ook om met een aantal collega's de haven te bezoeken. Daarnaast werden we door Eckhard, één van de collega's, voor diner uitgenodigd. Eckhard woont met zijn vriendin Sam in Ramona, zo'n 40-min ten oosten van San Diego, de binnenlanden in. Een groot voordeel daarvan is dat de woningen betaalbaarder zijn. Dat gezegd, Eckhard en Sam wonen er echt paradijselijk. Op een oppervlakte van 2 acre (ofwel 8000 m2) hebben ze daar een gelijkvloerse bungalow met dubbele garage, zwembad, een patio, en een hele ruime tuin. Het was een prachtige zomeravond en we konden dan ook echt genieten van de ondergaande zon. Een stukje paradijs op aarde.

Dit is mijn eerste blog sinds 3 weken. Vanwege drukke werkzaamheden en het vele reizen was het er de afgelopen tijd niet van gekomen. De Olympische Spelen in Parijs is daardoor ook grotendeels langs me heen gegaan. Behalve natuurlijk een aantal uitzonderlijke

Harrie Lavreysen met zijn Hattrick

prestaties. Zoals die van Sifan Hassan en Femke Bol. Maar de meest unieke prestatie vond ik wel die van Harrie Lavreysen. Als je 3 jaar lang dag-in-dag-uit bezig bent met Harries Hattrick, concurrenten hebt die jou zien als dè te kloppen tegenstander, en dan uiteindelijk op drie onderdelen bewijst dat je de sterkste, snelste en beste bent, dan heb je écht iets neergezet. Wat een klasbak. Menig wielrenner reageerde vol ongeloof toen Lavreysen vertelde dat hij een piekvermogen heeft van 2680 Watt en op de baan snelheden haalt tot 80 km/uur. Niet te vatten, je zou er net als Harrie misselijk van worden. Schitterend om te zien, sport op z’n mooist.

Op advies van Dr. Mark Brown, mijn huisarts in Phoenixville, slik is tegenwoordig vitaminepillen. Ik was een aantal jaren geleden begonnen met van die multi-vitamine snoepjes, elke morgen twee. Maar toen ik de laatste keer bij vriend Brown op bezoek was

Vitamientjes voor de 50-plusser

wees hij me er op dat mijn Vitamine-D nivo aan de lage kant was. Sinds dat bezoek slik ik dan ook elke morgen èn twee multi-vitamine snoepjes èn twee Vitamine-D gummies. De 50-plusser vaart er wel bij zal ik maar zeggen. Nu vertelde Els me dat deze 50-plusser er niet alleen qua vitamines nivo maar ook qua omvang zichtbaar op vooruit is gegaan. Ze denkt dat ik te weinig beweging krijg sinds ik ben gestopt met het hard lopen. Ik probeerde Els nog uit te leggen dat het komt door die Vitamine-D gummies… rond de periode dat ik gestopt ben met hard lopen, slik ik die gummies en ben ik 6 kilo aangekomen. Goed gezond en mooi rond op hetzelfde moment. Maar Els denkt dat het niets met die gummies te maken heeft. Misschien moet ik maar weer eens naar vriend Brown. Kijken of ik van die Ozempic of Wegovy shots kan krijgen om mijn obesitas tegen te gaan...

Onze oudste dochter Marissa werkt als Investment Banking Associate voor Goldman Sachs in Londen, UK. Dat doet ze inmiddels ruim 4 jaar en een tijdje geleden had Marissa

Goldman Sachs in New York City

aangegeven dat ze wel een jaar naar de vestiging van Goldman Sachs in New York City wilde. Het argument was dat ze haar blik wilde verruimen maar ik denk dat ze dichter bij haar vader wilde zitten 😊... Inmiddels is het allemaal rond, is het visum geregeld en gaat Marissa vanaf eind augustus aan de slag in het financiële centrum van de wereld. De eerste maand heeft ze een appartement in de wijk Chelsea op Manhattan gehuurd, om van daar uit een permanent verblijf te zoeken. Ondertussen zijn er al drie grote dozen met verhuisgoed op weg naar Phoenixville, zodat ik die eind van de maand bij haar kan afleveren. Het betekent dat er nu twee Berghuizen de Oostkust van de US onveilig aan het maken zijn. Wat een feest!

Tot de volgende week.