The City That Never Sleeps

Deze week stond vooral in het teken van de New York City Marathon van morgen. Om een startbewijs te bemachtigen voor deze marathon had ik me aangemeld bij Marathons International (MI). Dat is een Nederlandse club die reizen aanbiedt naar de meest populaire

Startnummer ophalen

marathons zoals Chicago, Berlijn, London, Tokyo, Athene en natuurlijk New York City (NYC). Marathons International regelt het startbewijs, de vlucht, het hotel, en allerlei zaken om deelnemers zo goed mogelijk te ondersteunen in deze unieke ervaring. Dit jaar begeleidt MI meer dan 200 Nederlandse deelnemers aan de NYC Marathon. De deelnemers konden kiezen uit een 6-, 7- of 8-daagse reis. Ik had me samen met Philips collega Roland uit Best ingeschreven voor de 7-daagse reis. Ik hoefde natuurlijk geen vlucht maar dat konden we netjes regelen met MI. Roland kwam met het MI team op woensdag aan in New York. Een dag daarvoor was Els al gearriveerd in NYC. Ze blijft hier tot volgende week vrijdag met als belangrijkste doel om ons zondag aan te moedigen. Dat hebben we nodig ook!

Op donderdag gingen Els en ik met de Amtrak trein naar NYC. Vanaf station Paoli (dat op 15-min rijden ligt van Phoenixville waar ik woon) sta je met de Amtrak in iets meer dan twee

Startnummer 31253 van de 50.000 lopers

uur in hartje Manhattan, op Penn Station aan 8th Avenue and 31st Street op Midtown Manhatten om precies te zijn. Ons hotel, het SpringHill Suites by Marriott, lag op loopafstand van Penn Station, vlak bij het Empire State Building en Times Square. Een prima hotel om ons voor te bereiden op de run. Vrijdagmorgen gingen we naar het Jacob K. Javits Convention Center aan de Hudson river om het startbewijs op te halen. We waren niet de enige: in totaal zijn er 50.000 deelnemers

Groepsfoto Marathons International

aan de marathon. Een onvoorstelbaar groot aantal en dat vereist natuurlijk een strakke organisatie. Laat dat maar over aan de Amerikanen. Alles was tot in de puntjes georganiseerd en binnen een half uur hadden we het startbewijs in handen. Vrijdagmiddag kregen we een marathon briefing van MI in het Kaufmann Music Centre, vlakbij de finish in Central Park. Eén van de adviezen was om de dagen voor de marathon je kuiten te sparen en vooral de metro te gebruiken of een fiets te huren. Na de briefing gingen we gezamenlijk naar het finish gebied om het parcours te verkennen en een groepsfoto te maken. De spanning stijgt 😊

MI heeft alles uitstekend georganiseerd! Ze hebben een team van vijf begeleiders, twee toerleiders, een trainer, een fysiotherapeut en een fotograaf. Aan alles is gedacht en geen vraag is ze teveel. Zondag is de grote dag waar ik maanden naar toe heb geleefd. De start

Finish in Central Park

van de marathon is aan de voet van de Verrazano brug op Staten Island. Dat is vanaf Manhattan aan de andere kant van het water. Nu wordt de Varrazano brug vanaf 7:00am afgesloten voor alle verkeer dus we moeten vroeg uit de veren, 5:30am, om met de bus van het hotel naar het startgebied te rijden. Om 50.000 lopers te laten starten is het geheel in Waves opgedeeld waarbij elk half uur ongeveer 10.000 lopers mogen beginnen. Om 09:10am klinkt het startschot voor de TCS New York City Marathon 2023 en gaat het écht beginnen met Wave 1. Ik had me vorig jaar ingeschreven voor een eindtijd van 4 uur en ben in Wave 3 van de 5 ingedeeld. Maar door het gedoe met de knie en de beperkte voorbereiding heb ik besloten om langzamer te gaan en me te laten zakken naar Wave 5. Die start pas om 11:30am en het is dus lang wachten aan de voet van de Varrazano brug. Volgende week meer 😊

Ander nieuws deze week. Ik moet het even met jullie over Ruud Gullit hebben. In de jaren waarin hij nog speelde was Ruud Gullit een echte favoriet van mij. Gullit was een pracht

Meeting Ruud Gullit at Milanello

voetballer. Hij had op het voetbalveld iets onoverwinnelijks over zich. Met zijn uitstraling joeg hij de tegenstander al in de spelerstunnel schrik aan. Zoiets van “Kom maar op, ik geef jullie geen schijn van kans“. Op het veld was het “Kom maar hier met die bal en ik zal zorgen dat het goed komt“. Mijn admiratie ging zelfs zover dat ik eind jaren ’80 met Els naar Noord Italië op vakantie ging om Ruud te ontmoeten op Miranelleo, het toenmalige trainingscomplex van AC Milaan. Ook had ik in 1993 tijdens mijn promotie een stelling aan Ruud gewijd. Ik kan me nog herinneren dat Prof. Job van Amerongen, één van de promotoren, het niks vond maar daar zat ik eerlijk gezegd niet zo mee. Na zijn actieve carrière heeft Ruud verschillende dingen gedaan zoals trainer en commentator. Maar dat niet alleen: Het lijkt dat hij ook privé al jaren een spoor van onaantastbaarheid achterlaat. Ex-vrouwen die met hem in de clinch liggen, kinderen die zich niet gehoord voelen, en Ruud (en zijn advocaat) die zich van geen kwaad bewust is. Dat heeft zo’n voetballer toch niet nodig…

Wat te zeggen van dit verhaal: Gisteren heeft een jury in Philadelphia het bedrijf Bayer, de maker van Roundup-onkruidverdelger, veroordeeld tot een schadevergoeding van $150

miljoen aan de 83-jarige Ernest Caranci die beweerde dat de herbicide bij hem tot kanker heeft geleid. Met het vonnis kwam een einde aan een drie weken durende rechtzaak over de vraag of glyfosaat, het belangrijkste ingrediënt in Roundup, kankerverwekkend is. In de jaren 70 werd glysofaat door het bedrijf Monsanto ontwikkeld. Sindsdien is Roundup in meer dan 160 landen verkocht en ook op grote schaal gebruikt in de Verenigde Staten. In 2018 werd Monsanto overgenomen door Bayer, de in Duitsland gevestigde farmaceutische en biotechnologiegigant. “We zijn blij dat Ernie Caranci vandaag gerechtigheid heeft gekregen. Wij denken dat dit een voorbode is van wat er nog komen gaat in Roundup-rechtszaken”, aldus een verklaring van de advocaten. Bayer kan de borst natmaken dus. Bayer zelf reageerde als verwacht: “We zijn het oneens met het oordeel van de jury en hebben er vertrouwen in dat we dit vonnis ongedaan kunnen maken in hoger beroep“. Wordt vervolgd dus. Blijft het feit dat een schadevergoeding van $150 miljoen wel heel erg buitensporig is wat mij betreft.

In dezelfde categorie las ik vrijdag dit verhaal: Een jury uit Philadelphia heeft autofabrikant Mitsubishi opgedragen tot het betalen van bijna $1 miljard aan Francis Amagasu, een man uit New Hope. Amagasu raakte na een auto-ongeluk in 2017 verlamd toen hij uitweek om

een tegenligger te ontwijken waarbij zijn Mitsubishi 3000GT uit 1992 kantelde. Hoewel de 58-jarige Amagasu een veiligheidsgordel droeg, zorgde het ‘rip-stitch’-ontwerp ervoor dat de riem slapper werd. Volgens zijn juridische team leidde die extra ruimte ertoe dat Amagasu met zijn hoofd tegen het dak van de auto sloeg waardoor hij vanaf zijn nek verlamd raakte. De zoon van Amagasu, die op de passagiersstoel zat, liep lichte verwondingen op. De jury kende Amagasu $176.5 miljoen aan schadevergoeding toe voor gederfde inkomsten en medische zorg, en $800 miljoen aan schadevergoeding. Daniel Sherry, een van de advocaten van Amagasu, zei dat zijn cliënt tevreden was met het resultaat van de jarenlange rechtszaak. Tsja, daar kan ik me iets bij voorstellen. Mitsubishi daarentegen noemde het bedrag ongehoord en zei dat het bedrijf in beroep zou gaan. Ook daar kan ik me iets bij voorstellen. De partij die hier echt beter van wordt zijn de juristen. Wordt vervolgd.

De twee mannen die eerder dit jaar uit een gevangenis in Philadelphia ontsnapten, werden geholpen door een reeks tekortkomingen en blunders, vertelde Officier van Justitie Larry Krasner afgelopen woensdag. Een groot deel van de ontsnapping van de 18-jarige Ameen

Ontsnapping Hurst and Grant

Hurst en de 24-jarige Nasir Grant werd op video vastgelegd. Zo laat de video zien hoe Hurst en Grant hun celdeuren éénvoudig openen op een moment dat alle gevangenen zouden moeten zijn opgesloten, nonchalant door een gang lopen, en door een openbare ruimte naar een deur kruipen – waarbij een andere gevangene, ook buiten zijn cel, als uitkijk fungeerde. Dit allemaal terwijl een bewakerspost op het cellenblok op dat moment onbezet was, en een andere bewaker in slaap was gevallen. Daardoor werd de verplichte gevangenentelling niet uitgevoerd. Eénmaal buiten werden de mannen vervolgens niet opgemerkt door externe bewegingssensoren. Die sensoren sloegen alarm op rondvliegende ganzen en waren daardoor al jaren geleden uitgeschakeld. Tel daarbij op dat er al dagen een gat in het externe hek zat zodat de mannen eenvoudig naar buiten konden kruipen, en het verhaal is compleet. Dit alles leidde ertoe dat de ontsnapping bijna 19 uur onopgemerkt bleef. Onvoorstelbaar, helemaal omdat Hurst als een zeer gevaarlijk individu bekend staat en ook Grant verre van een lieverdje is. Gelukkig zijn de mannen inmiddels weer opgepakt. Maar het zal duidelijk zijn dat hier nog heel veel over gesproken gaat worden.

Als je nog nooit naar de VS bent geweest dan staat een bezoek aan New York City waarschijnlijk hoog op het verlanglijstje. Maar nu is er alle reden om ook Philadelphia aan dat lijstje toe te voegen. Afgelopen week namelijk plaatste Lonely Planet, marktleider op het

Philadelphia "Best in Travel 2024"

gebied van reisgidsen en -informatie, Philadelphia op de lijst van 'Best in Travel 2024'. Dat betekent dat Philadelphia is uitgeroepen tot één van de beste plaatsen ter wereld om te bezoeken. De vraag is natuurlijk hoe we op deze lijst zijn beland. Melissa Yeager, de hoofdredacteur van Lonely Planet, legt uit: "Het is de kinetische energie die in Philadelphia heerst. Alle nieuwe dingen die met musea gebeuren. En natuurlijk de geweldige eetcultuur." Volgens toeristen is Philadelphia "… een prachtige stad. Het is heel historisch, dus we hebben wat rondleidingen gedaan en het is echt mooi…“ aldus Lynette Gehrlich uit Ohio. "We vonden het geweldig en vooral hebben we de Liberty Bell gevonden en de omgeving bekeken" zei een andere toerist. "Dit is gewoon een juweeltje waarvan ik denk dat niet genoeg mensen het weten", zei Joey Miller uit Mercer County. ‘t Is maar dat je het weet. Er is dus alle reden om hier in 2024 naar toe te komen.

Tot zover. Een prettig weekend en tot volgende week!