Stek 'm an!

Afgelopen zaterdag was het eindelijk zover: Tijdens het jaarlijkse Phoenixville Firebird Festival zou de Phoenix aangestoken worden. Drie maanden lang waren allerlei handige Harry’s in de weer geweest om de 6 meter hoge Phoenix van hout in elkaar te timmeren.

Het gevaarte was eind november gereed gekomen omdat het festival normaal gesproken de eerste week van december plaatsvindt. Vanwege de droogte werd het festival echter uitgesteld tot 1 februari. Nu was het dan zover. Van heinde en ver waren er mensen op afgekomen. Ook Marissa was met de Greyhound vanuit New York City overgekomen om het spektakel bij te wonen. We hadden besloten om ons aan te sluiten bij de optocht die in drie kwartier naar het festival terrein zou leiden. De optocht stond onder aanvoering van Firebird Festival icoon Henrik Stubbe Teglbjaerg en werd begeleid door zang en drums.

Het startpunt voor de optocht was een eindje verder bij mij in de straat, op Bridge Street 323, bij Art Studio 323. Toen we daar aankwamen was het een drukte van belang. Het leek alsof de volledige hippy community van Phoenixville was samengekomen. De één nog opvallender uitgedost dan de ander, een kleurrijk geheel van opvallende vogels. Het enige

wat ontbrak was een smoking pot maar dat mocht de pret niet drukken. Toen we in een lange optocht om half acht op het festival terrein aankwamen kon je daar over de hoofden lopen. Het stond afgeladen vol, deels rond de Phoenix, deels voor alle food trucks die rondom het terrein verspreid stonden. Het was duidelijk dat hier iets unieks stond te gebeuren. Het aansteken van de Phoenix was om acht uur. Klokslag acht begon het publiek te scanderen “Light that bird!“ en “Burn it down!“. Ik jodelde “Stek ‘m an!”. Het duurde tot kwart over acht maar toen stond de Phoenix binnen een mum van tijd in lichterlaaie. Een schitterend gezicht, een spektakel van de bovenste plank, paasvuur is er niets bij. Het bleef nog lang nabrandern in Phoenixville!

Op zondag heb ik Marissa weer teruggebracht naar New York City. Niet nadat we nog even langs de Mercedes dealer waren gereden om wat moois uit te zoeken. Mijn auto zat weer vol met spullen die ze wel kon gebruiken: een TV meubel, een  soundbar met subwoofer, een staande lamp, een Airfryer, een bloempot, en nog wat klein gerei. Mijn appartement begint dus steeds leger te raken maar ik vind dat prima. Het maakt het schoonmaken nu en verhuizen te zijner tijd namelijk zoveel makkelijker!

Aankomende zondag wordt de de 59e Superbowl gespeeld ofwel Superbowl LIX. De strijd gaat tussen de Kansas City Chiefs en de Philadelphia Eagles. De wedstrijd wordt gespeeld in New Orleans. Die stad is op alles voorbereid. Wel stuurden ze een bericht uit om aanhangers van de Eagles te waarschuwen om niet in lantaarnpalen te klimmen. De Eagles fans staan er namelijk om bekend dat ze nog wel eens in een paal (lantaarnpaal of stoplicht) klimmen en daarbij niet al te voorzichtig te werk gaan. Zo kwam er na de overwinning van de Eagles twee weken geleden nog een student om het leven nadat hij uit een paal was gevallen. In New Orleans zit men niet te wachten op dit capriolen, helemaal omdat de palen in New Orleans historisch zijn en niet bestand tegen het geweld van dronken supporters.

Over in een paal klimmen gesproken, in het seizoen 2017 stonden de Philadelphia Eagles ook in de Superbowl, toendertijd in het US Bank Stadium in Minneapolis. In de halve finale (NFC Championship game) hadden ze met 38-7 van mijn Minnesota Vikings gewonnen. In de Superbowl stonden ze vervolgens tegen de New England Patriots waarvan ze met 41-33 wisten te winnen. Na het eindsignaal brak er een volksfeest los in Philadelphia. Cody, een collega van mij, een grote Eagles, ging met zijn vrienden en andere feestvierders de straat op om de overwinning te vieren. Daarbij klom hij met zijn dronken kop bovenin een verkeerslicht. Dat had hij beter niet kunnen doen. Door een verkeerde beweging viel hij naar beneden en verzwikte daarbij beide enkels. Hij moest een maand in het gips en met krukken rondlopen. Cody heeft er wel van geleerd want hij vertelde me eerder deze week dat hij sindsdien niet meer in palen klimt…

In de week voor de Superbowl staan er traditiegetrouw allerlei evenementen op het programma. Zo werden op donderdag de namen van de beste speler, de beste nieuweling,

de beste aanvaller, de beste verdediger, en de beste trainer van dit American Football seizoen bekend gemaakt. Daarbij was er goed nieuws voor de Vikings want hoofdcoach Kevin O’Connell werd uitgeroepen tot Coach of the Year. Een bijzondere onderscheiding die hij verdient als je ziet hoe hij dit jaar gepresteerd heeft met het team. Verder werden de nieuwste leden van de Hall-of-Fame aangekondigd. Ook daar lieten de Vikings zich niet onbetuigd want Jared Allen, de Defensive End die van 2008 tot 2013 voor de Vikings speelde, werd in het 5e jaar waarin hij verkiesbaar is, in de Hall-of-Fame gekozen. Mooi voor hem! Als één van mijn favoriete spelers in die tijd is het hem van harte gegund.

Ik las een leuk verhaaltje op Facebook: Last night, I was at the McDonald's drive-through, and the lady behind me honked her horn and made an obscene gesture because I was taking too long to place my order. So, I paid for her food... When she got to the cashier, he told her that I had paid for her meal, and she felt embarrassed. When I got to the second window to pick up my food, I showed them both receipts, so I ended up taking her food too. I paid for it, and now it's mine! Now she has to get back in line. Let's see if she learns from this!

Naast de Superbowl was het gesprek deze week de basketbal deal tussen de Dallas Mavericks, de LA Lakers en de Utah Jazz. Sterspeler Luca Doncic van de Mavericks werd daarbij geruild met Anthony Davis van de LA Lakers. Het nieuws sloeg in als een bom – niemand had voorzien dat Doncic, al jaren een superster in de NBA, de Mavericks zou

verlaten. Luka Doncic, die afgelopen jaar de Mavericks nog naar de NBA Finals leidde… Volgens ESPN was de ruil (waarbij ook nog een aantal minder bekende spelers betrokken waren) geïnitieerd door de Mavericks die blijkbaar van Doncic af wilden. Daarbij gaan verschillende verhalen rond. De zeer talentvolle 25-jarige Doncic zou niet de juiste instelling hebben en een gebrek aan discipline met betrekking tot zijn dieet en fysieke conditie, waardoor hij blessure-gevoelig zou zijn. Volgens anderen zou hij niet door één deur kunnen met de coach en het management van de Mavericks. Ook wordt er gespeculeerd dat de Mavericks grote twijfels hadden of ze Doncic aan het eind van dit seizoen zijn langverwachte en lucratieve contractverlening, $345 miljoen voor 5 jaar, zouden moeten aanbieden. Met het vertrek is de beste toekomstige contract optie voor Doncic een 4-jarig contract voor $229 miljoen. Doncic verliest met deze deal dus $116 miljoen. Dat niet alleen, hij is ook nog eens veel meer inkomstenbelasting verschuldigd in California in vergelijking tot Texas. Dat is erg zuur, helemaal als je weet dat het verhaal gaat dat hij net vorige week een huis van $15 miljoen had gekocht in Dallas. Het leven zit Luka dus even niet mee.

Nog een leuk verhaaltje dat ik jullie niet wil onthouden: After being married for 50 years, I took a careful look at my wife one day and said, “Fifty years ago we had a cheap house, a junk car, slept on a sofa bed and watched a 10-inch black and white TV, but I got to sleep with a hot 23-year-old girl every night. Now, I have a $500,000 home, a $45,000 car, a nice big bed and a large screen TV, but I'm sleeping with a 69-year-old woman. It seems to me that you’re not holding up your side of things.” My wife is a very reasonable woman. She told me to go out and find a hot 23-year-old girl and she would make sure that I would once again be living in a cheap house, driving a junk car, sleeping on a sofa bed and watching a 10-inch black and white TV. Aren’t older women great? They really know how to solve an old guy’s problems. LOL.

Zoals eerder gemeld wil Marissa dit jaar, in navolging van mij, de New York City Marathon lopen. Daarbij heeft ze zich tot doel gesteld om te rennen voor een goed doel: Team for Kids. Deze week stuurde ze een berichtje rond dat ik jullie niet wil onthouden: Hello, dearest family and friends! As you may know, in November I will be running the 2025 NYC Marathon with the charity Team for Kids. While preparing to put my mind and body to the test over a

span of 42.195 km / 26.1 mi, I will also raise funds to support youth and community programs that empower kids to develop healthy habits through running and lifestyle changes. You can read more about Team for Kids through the link on my fundraising page. Now, here’s where you come in. We have just entered my birthday month and my birthday wish this year is if you would consider donating to my fundraiser! I’m hoping to meet my fundraising goal of $1,500 and I need your help to achieve this goal. And guess what? All donations will be matched, so together we can raise $3,000 for this great cause! This will be my second marathon after Rotterdam in 2021 and I have already started training in the iconic Central Park. After my dad heroically crossing the same NYC finish line in 2023 and watching all the thousands of marathon runners live in 2024 (including the Dutch winner Abdi Nageeye! 🇳🇱), I am inspired to collect my own medal this year. So, let’s do this together. Support a great cause and send me to tackle 26.1 long miles. Who’s with me? Link to donate: Here.

De heksenjacht op illegalen gaat door. Deze week las ik hier het verhaal van Jeffrey Lee. Op dinsdag was de 35-jarige Lee onderweg naar het bedrijf van zijn familie, Complete Autowash Philly, toen er een telefoontje binnenkwam. De beller-ID gaf 'papa' aan, maar aan de andere kant van de lijn zat een agent van de Immigration and Customs Enforcement (ICE). ICE agenten waren dinsdagmorgen vroeg de autowasstraat in Philadelphia, eigendom van Lee's vader David, binnengetreden en namen zeven ongedocumenteerde werknemers

Autowas razzia

in hechtenis. De zeven mannen - waarvan er minstens één in het proces zit om een Green Card te krijgen - worden nu vastgehouden in een gevangenis. De autowasstraat is sinds 2007 eigendom van de familie Lee. David Lee opende de zaak toen en zijn zoon sloot zich later bij hem aan. Op de vraag waarom Jeffrey en zijn vader deze mensen in dienst had, antwoordt hij: “Deze mensen werken hier al 13 tot 15 jaar. Het zijn zeer toegewijde mensen. Ze zijn eerlijk en goed, het zijn geen criminelen. Ze hielpen mijn bedrijf op te bouwen en waren er voor me toen ik ze nodig had.“ Blijft natuurlijk de vraag waarom hij mensen zonder papieren heeft aangenomen. “Kijk, ik werk al jaren in deze branche en word zeer gerespecteerd. Ik heb veel ervaring omdat ik zelf met mijn medewerkers werk. De reden waarom ik hen verkies boven iemand anders is omdat ze er echt willen werken. Eerlijk gezegd is werken bij dit bedrijf niet makkelijk en vrijwel niemand wil.“ Dat is precies waar het wringt. Al deze mensen dragen bij aan het economische verkeer in dit land omdat ze het werk willen doen waar de gemiddelde Amerikaan niet meer op zit te wachten. Waar kennen we dat van. Als die werknemers het land uitgezet gaan worden, dan zal dat er onheroepelijk toe leiden dat het aanbod van dit soort services daalt en de prijs stijgt. Ik ben erg benieuwd hoe zich dit verder ontwikkeld. We gaan het zien.

Zaterdag nadat ik Marissa van het busstation had opgehaald, zijn we samen eerst naar Panera geweest voor de lunch een aansluitend naar Wegmans, de lokale supermarkt. Bij Wegmans loop ik altijd mijn vaste route. Dat gaat vrij snel want ik heb niet zo veel nodig:

een bakje fruit salade, Dorito chips, een stuk Goudse kaas, Coca Cola, een klein flesje melk, een bak vanille ijs, zo nu en dan een doos met yoghurtjes, een bak cashew noten, of een halve brood als ik een omelette wil bakken. Dit keer waren de eieren op dus ik moest een nieuw treetje meenemen. Naast dat ze de eieren naar een andere locatie hadden verplaatst, bleek dat ze ook nog eens schrikbarend duur zijn. Ik betaalde $7.39 voor 12 eieren. Dat is 61 cent per stuk. Nu heb ik niets te klagen maar ik kan me voorstellen dat een low-income gezin zich wel twee keer bedenkt voordat ze eieren meenemen. Misschien moet ik overwegen om een stel kippen te gaan houden op mijn balkon...

Terwijl ik de blog bijdrage van vorige week aan het schrijven was, crashte een medisch transportvliegtuig net nadat het was opgestegen in noord-oost Philadelphia. De crash was ook in het Nederlandse nieuws. Bij de ongeluk kwamen de 6 passagiers in het vliegtuig en

Horror scene after plane crash

één persoon op de grond, om het leven. De vlucht vervoerde een Mexicaans meisje met haar moeder terug naar huis in Tijuana in Mexico. Het meisje was vier maanden behandeld in het Shriners Children's Philadelphia en had in die periode een sterke band met het personeel en medepatiënten opgebouwd. Ze werd behandeld voor een niet nader omschreven aandoening. Het ziekenhuis vierde haar vertrek met een bijzonder afscheidsfeestje, slechts enkele uren voordat het vliegtuig neerstortte. "De relaties die werden gevormd zijn dierbaar, en je weet dat ze vanmorgen enorm gemist wordt vanwege die impact", zei woordvoerder Mel Bower van Shriners. Het onderzoek naar de oorzaak van crash loopt nog. Een drama voor alle betrokkenen natuurlijk.

Deze week werd ik weer eens geconfronteerd met de regelgeving in de US. We hadden een offsite met ons leadership team op het hoofdkantoor hier in Malvern. Letty, die de offsite had georganiseerd, was op het leuke idee gekomen om donderdag morgen van 8 tot 9 te beginnen met een yoga sessie. Ze had iedereen van te voren geïnstrueerd dat we yoga kleding moesten meenemen, en mogelijk een mat of een handdoek. Ook had ze een yoga teacher ingehuurd om de sessie te leiden. Nu was het voor mij niet de eerste keer dat ik zoiets doe, een aantal jaren geleden was een vergelijkbare training de trigger voor mij om te leren op mijn kop te staan (wat me overigens nog steeds lukt…). Wel opvallend was dat iedereen van te voren een zogenaamde waiver in moest vullen. Een verklaring dat als je iets zou overkomen, dat je dan niet de teacher kunt aanklagen of zoiets. Dat lijkt me voor de hand liggend maar hier in de US is zoiets blijkbaar nodig.

Morgenvroeg ga ik met collega Dan naar Mainline Armory, een indoor schietbaan. Dan is namelijk lid van de schietclub. Ik had hem al een aantal keren aangegeven dat ik bijna drie

jaar in de US zit en nog niets geraakt heb. Dat kan natuurlijk niet. Als je hier een beetje will integreren moet je wel de sfeer van het Wilde Westen proeven. Als voorbereiding op het knalfestijn moest ik een instructievideo bekijken en een waiver tekenen dat ik me zal gedragen. Wel moet ik rekening houden met mijn kleding. De meeste weekenden heb ik wel iets aan met het logo van mijn Minnesota Vikings. Het ligt voor de hand dat de meeste schutters bij de club fan van de Philadelphia Eagles zijn. Helemaal met de Superbowl op komst op zondag kan ik me zo voorstellen dat ze niet gediend zijn van een Viking in the house. Mischien dan toch maar mijn oranje pak aantrekken, dan kunnen de schutters me tenminste goed zien…

De basis van de woning in Bornerbroek is deze week gelegd. Komende week gaan ze de bekisting voor de fundering maken, daarna komen de ijzervlechters langs en een week later wordt de fundering gestort. Daarna zal het een tijdje moeten uitharden voordat de vloerplaten voor de begane grond worden gelegd. Dat zal over een week of 6 zijn. We zijn er inmiddels ook achter dat er landingsrechten zitten op het weiland achter onze woning. Dat komt natuurlijk mooi uit. De volgende keer dat ik terugkom naar Nederland hoef ik niet op Schiphol uit te stappen maar kan ik tot Bornerbroek blijven zitten. Dat scheelt zo een uur...

Een prettig weekend en tot volgende week.