Home Sweet Home

Na bijna 9 maanden is onze Eli afgelopen zaterdag weer geland in Nederland. Op 2 februari vertrok ze naar Arusha in Tanzania, om daar haar essay voor de Masters “Conflict Studies

Eli terug op Schiphol

and Human Rights” te schrijven. Maar ook om het land van Mount Kilimanjaro, Serengeti, Lake Victoria en Zanzibar te ontdekken. Ofwel living the dream. Het essay getiteld “Some Families Don’t Even Have One Cow. Government Marginalisation and Displacement of Maasai Pastoralists in Northern Tanzania in the Name of Conservation” kreeg een hele positieve review van de examencommissie en werd gewaardeerd met een 8.5. We zijn natuurlijk erg trots op dit prachtige resultaat voor dit slimme kind. We zijn na zo’n lange tijd ook wel blij dat ze weer terug is op Nederlandse bodem. Eli zelf ook want het eerste wat ze met Els deed was de boodschappenkar bij de AH in Best tot de rand toe vullen. Welkom thuis!

Goed nieuws voor de wetenschappers Katalin Karikó en Drew Weissman van de Universiteit van Pennsylvania. Maandag wonnen ze de Nobelprijs voor de geneeskunde waarmee ze

Drew Weissman en Katalin Karikó

worden beloond voor hun cruciale bijdragen aan het ontwikkelen van efficiënte mRNA-vaccins tegen Covid-19. Dankzij deze ontdekking konden na de uitbraak van corona massaal vaccins geproduceerd worden met de mRNA-techniek. Er zijn naar schatting al 13 miljard mRNA-vaccins toegediend in de hele wereld. Onder meer het Moderna- en het Pfizervaccin gebruik(t)en de mRNA-techniek. Het licenseren van deze techniek aan Moderna en Pfizer legt de Universiteit van Pennsylvania geen windeieren; alleen al in 2022 brachten licentieovereenkomsten in totaal maar liefst $1.3 miljard in het laatje. Dat is meer dan de gecombineerde licentieopbrengsten van top-universiteiten als Harvard, MIT, Emory, New York University, Duke en Stanford samen. Best bijzonder.

Het moet niet gekker worden. Dat moest ik denken toen ik dit berichtje las. Zoals wel bekend is het in Philadelphia elke week raak met schietpartijen en het aantal dodelijke

Savelen Frazier-Sallad

slachtoffers voor 2023 staat inmiddels op 303. Ofwel iets meer dan één per dag. Maar nu beginnen ze hier in de straat ook al te schieten. Het begon met een vechtpartij in PJ Ryan’s Pub hier een paar honderd meter verderop in de straat. Het 25-jarige slachtoffer, uit Quakertown, PA, en de dader, de 26 jaar oude Savelen Frazier-Sallad uit Conshohocken, PA, gingen vervolgens op straat verder. Daarbij trok laatstgenoemde zijn pistool om het slachtoffer in de heup te raken. Frazier-Sallad ging op de vlucht maar gaf zich later aan bij de politie. Dorpsgenoten reageerden verbijsterd dat zoiets hier kan gebeuren. Ik kijk er niet echt van op, het Wilde Westen is immers in dit land ontstaan.

Het begon nog wel zo mooi. Zondagmorgen mocht ik om half vijf uit mijn bed voor de halve marathon in Sandy Hooks. Het was een rit van ruim 2 uur en de marathon zou om 9 uur

Little Silver, NJ

starten maar ik moest wat extra ruimte hebben om mijn dagelijkse Vanilla Latte te scoren. Gelukkig is mijn vaste Starbucks vestiging zondagmorgen al om 5 uur open dus dat kwam goed uit. Het was buiten nog donker en op de weg was er weinig te beleven behalve hier en daar een loslopend hert (“deer“). Met een heerlijke koffie en een volle tank kon ik richting Sandy Hooks, zo’n 180 (km) rijden. Een mooie rit langs plaatsen als Freehold and Ashbury Park (beroemd geworden door Bruce Springsteen). Vooral de laatste 50 (km) door de plaatsen als Little Silver was genieten. Een prachtig gebied met hele speciale huizen, een soort Bloemendaal aan Zee maar dan groter. Waarbij Sandy Hooks uiteindelijk echt het einde van de wereld lijkt.

Het parcours liep over een weg langs de kust, een paar keer heen en terug. Het was een

schitterende zondagmorgen, blue sky bij 25 (deg C) en een zachte bries. Wat wil je nog meer. Nadat ik me had warmgelopen had ik me netjes acher de pacesetters van 2:30 uur genesteld. Toen het startsein had geklonken gingen we met zo’n 1000 lopers op pad. De eerste kilometers verliepen lekker, ondanks het feit dat 8.5 (km/u) wel iets langzamer is dan mijn natuurlijke ritme. Maar niet getreurd, het belangrijkste is finishen. Daar zat 'm nou net de kneep. Na zo’n 4 kilometer begon de rechterknie me toch weer aardig te irriteren en nadat ik het “halfweg“ punt was gepasseerd besloot ik om de strijd te staken. Met zo’n pijnlijke knie houd ik het geen volle marathon vol. Toch geef ik, met nog vijf weken te gaan tot de New York City marathon, nog niet op. Aanstaande dinsdag zit ik bij de orthepedisch chirurg om te kijken wat voor mogelijkheden hij nog ziet.

Over New York City gesproken, gisteren ben ik een dag op pad geweest met onze sales mensen in het district New York. Op bezoek bij cardiologie afdelingen in ziekenhuizen om te

Nurse Staff Education at Montefiore

kijken hoe onze producten worden ervaren en wat wij kunnen doen om het leven voor patiënt en ziekenhuis medewerkers makkelijker te maken. Ik had besloten om met de Amtrak naar New York te gaan, een treinreis van 2:10 uur met tussenstop in Philadelphia. Ik moest wel vroeg op maar de reis verliep heel erg soepel. Uiteindelijk zijn we bij twee ziekenhuizen (Mount Sinai GP1 Center en Montefiore Hutchinson Campus) en een rehabilitatie centrum (Burke in White Plains) geweest. Een nuttige trip waarbij ik een aantal goede ideeën heb opgedaan hoe we onze service verder kunnen verbeteren. Over het werk gesproken, hier nog een mooi interview van Bert van Meurs over waar Philips voor staat met aandacht voor zowel Azurion FlexArm (waar ik voorheen verantwoordlijk voor was) als ePatch (waar ik nu verantwoordelijk voor ben). Good stuff al zeg ik het zelf 😊.

Als het op spijkerbroeken aankomt ben ik een echte Levi‘s liefhebber. Vraag me niet waarom, dat is in de jeugd al ontstaan en dat is sinds die tijd zo gebleven. Waarschijnlijk vanuit de gedachte “waarom zou ik iets veranderen als het me goed bevalt“. Daarom

hangen er zes spijkerbroeken in de kast en heb ik er één aan, allemaal van Levi‘s. Toen ik een kop las dat de CEO van Levi’s binnenkort afscheid gaat nemen was mijn interesse dus wel gewekt. Chip Bergh begon in September 2011 als CEO van Levi’s Strauss toen het bedrijf er verre van florissant voor stond. Het bedrijf had een schuld van $2 miljard en verloor zienderogen terrein aan nieuwere, coolere merken. Zes jaar later was het tij echter volledig gekeerd: in 2017 draaide Levi’s de hoogste omzet in tien jaren, en de schuld was teruggebracht tot $400 miljoen. Toch is het niet allemaal hosanna: in 2023 zit Levi’s opnieuw in een dip. Tijd dus voor een nieuwe CEO. Aan mij zal ie niet veel hebben want ik heb de kast al vol hangen. Maar ik hoop wel dat het snel weer de lucht in gaat want wat moet ik zonder Levi‘s…

Hoe zou je het vinden als je naar een wedstrijd gaat en er zit een man naast je met een krokodil op schoot? Ik zou er niet gerust op zijn en er zeker niet op mijn gemak naast zitten.

Joie Henney and Wally

Dat gezegd, hier in Philadelphia zou het je zo maar kunnen overkomen. Joie Henney heeft namelijk een zogenaamde “emotional support alligator“. Zijn naam is Wally en het beest is 1.50 (m) lang. Volgens Henney tovert Wally een glimlach op de gezichten van mensen en heeft het beest nog nooit iemand kwaad gedaan. Nu waren Henney en Wally afgelopen woensdag op uitnodiging van een vriendin naar een honkbal wedstrijd van de Philly’s gekomen om spelers te ontmoeten. Toen dat niet lukte kocht de vriendin kaartjes om de wedstrijd bij te wonen. Maar toen Henney en Wally bij de controle kwamen werden ze niet toegelaten. Henney snapte waarom en ik ook; het zal je gebeuren dat ie naast je zit…

Ik las dat de huizenverkoop in Nederland in het slop zit. Dat is hier niet anders. Helemaal als we kijken naar de high-end appartementen. Zoals het Arthaus, een appartementcomplex

Arthaus

dat in 2022 is geopend. Het gebouw heeft $253 miljoen gekost, bestaat uit 107 units verdeeld over 43 verdiepingen, met prijzen variërend van $1.6 miljoen tot $15 miljoen. Sinds de opening zijn er echter maar 15 van de 107 units verkocht voor een totaal van $35 miljoen. De drie penthouses van $15 miljoen per stuk staan alle drie nog leeg. Met de huidige snelheid zou het nog tien jaar duren voordat alle units verkocht zijn. Toch blijft onwikkelaar Carl Dranoff positief en ziet hij niets dan optimisme voor de komende jaren. Houwen zo zou ik zeggen.

Bij een bedrijf als Starbucks zijn ze altijd bezig om te kijken hoe ze de zaken nog efficiënter kunnen organiseren, de klant nog sneller kunnen serveren en een aantal seconden kunnen

Barista at Starbucks

besparen op het maken van een drankje. Da's geen sinecure als je bedenkt dat je in totaal 383 miljard verschillende combinaties kunt bestellen. Zoals een Venti iced coffee met extra caramel hagel, slagroom, vanille poeder, honing melange en toffee noten-siroop... Niets is te gek, de klant is immers koning zolang hij maar (goed) betaald. Wat me wel opvalt is dat Starbucks vooral onderzoekt hoe ze de productie van koude drankjes kunnen optimaliseren. Die zijn tegenwoordig blijkbaar populairder dan de warme. Ik ben daar echter niet zo van - doe mij maar een lekkere warme medium Vanilla Latte en de dag kan niet meer kapot.

Een prettig weekend en tot volgende week.