East, West, Brookland best!

De meesten van jullie weten inmiddels dat ik eind maart terugverhuis naar Nederland. Toen ik op 1 april 2022 aan dit avontuur begon was de afspraak initiëel voor drie jaar. Die periode zit er binnenkort op en mijn L1 visa loopt af op 6 april 2025. Een aantal maanden geleden kwam dan ook de vraag om te verlengen of om terug te keren naar Nederland. Gegeven de persoonlijke situatie met Els in Nederland en de bouw van ons huis in Bornerbroek was die keus snel gemaakt. Het gevoel daarbij is wel gemengd: Ik heb altijd gezegd dat je voor een opdracht als deze 5 jaar moet nemen. De klus is wat mij betreft dan ook niet af. Maar alles afwegend is terug gaan de beste optie. Ik ga er van uit dat we een goede opvolger vinden die het werk hier gaat voortzetten. Tot dat moment zal ik de rol vanuit Nederland blijven vervullen.

Het aftellen is dan ook begonnen. Na dit weekend heb ik hier nog 6 weken. Ik ben de zaken voor de terugverhuizing inmiddels aan het voorbereiden. Zo moet het appartement voor 30 maart leeg opgeleverd worden. Dat moet op zich niet zo’n probleem zijn want veel spullen staan inmiddels bij Marissa. Wat nog rest zijn onder andere een TV, buro, burostoel, twee

monitoren, strijkplank en -ijzer, droogrek, keukentrap, barkruk, commode, twee nachtkastjes en twee stoeltjes. Een deel daarvan gaat nog naar New York City, een ander deel probeer ik bij collega’s onder te brengen. Ik heb ook nog twee schitterende oranje stoelen voor op het balkon. Marissa zit daar vreemd genoeg niet op te wachten maar gelukkig heb ik een Nederlandse collega die ze heel graag wil. Wat ik meeneem gaat binnenkort met een air shipment naar Nederland. De verscheping van MOOIMAN heb ik inmiddels ook geregeld. De laatste week van maart lever ik de auto af in de haven van New York City waarna die naar verwachting 3-4 weken later op Nederlands grondgebied staat.

Het zal wel even wennen zijn om weer in Nederland aan de slag te gaan. Een aantal zaken in de US ga ik zeker missen: De dag beginnen met een medium Vanilla Latte van de Starbucks;

Golfbaan onderweg naar het werk

de weg naar het werk langs de prachtige golfbaan; het glooiende en uitgestrekte Amerikaanse landschap; het gezellige Phoenixville met zijn vele restaurants en shops; de wijds opgezette buurten in het buitengebied met grote landhuizen; de aangename sfeer bij Texas Rib House; om maar wat te noemen. Daar krijg je wel wat voor terug: In de buurt van family en friends; back to the roots met de Twentse noaberschap; regelmatig naar een wedstrijd van FC Twente; lekkere bitterballen, een patatje speciaal of een broodje haring; winkelen op bekend terrein. You give some, you get some. Zo ist maar net.

Brookland (also known as Bornerbroek)

In mei 2013 zijn we ook terugverhuisd naar Nederland, met het gezin, toen vanuit Minnesota. We hadden de knoop al rond de jaarwisseling van 2012-2013 doorgehakt maar het pas met familie en vrienden gedeeld tijdens een bezoek aan Nederland eind maart 2013. Daarvoor hadden we vier petten laten maken met opschriften "Oost", "West", "Thuis", en "Best". Dat was een leuke verwijzing naar dat ik in Best ging werken. Dit keer niet meer naar Best maar naar Bornerbroek, ook wel Brookland volgens de locals. Ik zal dus maar zeggen: East, West, Brookland best!

Zondag komt Els deze kant op. Het zal de laatste keer zijn voordat ik terugverhuis naar Nederland. Ze zal een week in de US verblijven, de eerste dagen bij Marissa in NYC en vanaf woensdag komt ze hier naar Phoenixville. Zaterdag gaan we terug naar NYC zodat we nog wat spullen kunnen afleveren bij Marissa, en ik Els aansluitend op JFK kan afzetten voor de terugvlucht naar Amsterdam. Terwijl ze hier is kan de fundering in Brookland mooi uitharden. De mannen van Bouw Team Oost hebben afgelopen week namelijk goede voortgang geboekt. Nadat de bewapening en de bekisting was gemaakt hebben ze vandaag beton gestort. Dat mag nu een aantal weken uitharden waarna de vloerplaten van de begane grond worden gelegd. Wordt vervolgd!

Zaterdag ben ik met oud-collega Dan naar Main Line Armory geweest, een indoor schietbaan. Ik had Dan verteld dat ik in al die tijd dat ik hier zit al drie keer naar een gun show ben geweest maar zelf nog niets heb geraakt. Daar kon hij wel voor zorgen. Dan is namelijk lid van de schietclub en niet zo maar lid, hij is VIP member. Kost wel wat, om precies te zijn $300 per maand, maar dan heb je ook wat. Dan had vanaf 10:30 ‘s morgens een baan gereserveerd. Hij vroeg me om van te voren bij hem langs te komen zodat hij me

In de basement of Dan

wat zaken kon uitleggen. Zo gezegd, zo gedaan. Klokslag 09:45 stond ik bij Dan op de oprit. Hij nam me mee naar zijn basement waar hij zijn wapenarsenaal tentoon had gesteld: 3 handwapens en een semi-automatische AR-15. Nadat Dan me had uitgelegd hoe veilig om te gaan met dit soort gerei was het tijd om naar de indoor schietbaan te gaan. De baan lag een beetje verscholen op een industrieterrein in Malvern, op nog geen 0.5 mijl af van het appartementencomplex waar ik het eerste half jaar heb gewoond. Nooit geweten dat daar zoiets te beleven viel.

Daar aangekomen stond de parkeerplaats afgeladen vol. Binnen bleek het een schitterend geoutilleerd complex te zijn. Nadat we ons hadden geregistreerd, oorpluggen ingedaan en oordoppen opgezet, werden we naar baan 6 van de 14 gebracht. Daar aangekomen bracht Dan het schietgerei in gereedheid en kon het feest beginnen. In verschillende rondes, beginnende met de handwapens en eindigend met de AR-15, vuurden we zo’n 100 schoten per persoon. Om ons heen werd er ook driftig geknald en de gehoorbescherming was zeker niet overbodig. Na een klein uur was het voorbij en konden we het resultaat bewonderen. Het bleek dat het schieten me best goed af was gegaan, al zeg ik het zelf. Aansluitend werden we uitgenodigd in de VIP ruimte, een soort ruime woonkamer met zware fauteuils en een grote open haard. Alcohol was er uit den boze maar er was wel een kamer waarin een grote selectie sigaren lag opgeslagen. Al met al een bijzondere ervaring. Achteraf vond ik het leuker dan ik had verwacht. Wat wil je ook, als bewonderaar van Al Capone en met de Godfather als favoriete film heb ik wel wat maffia bloed in mij... Dan en ik gaan zeker nog een keer op herhaling!

Een jaar of acht geleden zijn we met een aantal Philips collega’s naar het hoofdkantoor van Porsche AG in het Duitse Zuffenhausen geweest. We waren daar als Philips door het management van Porsche Consulting uitgenodigd. Dit bedrijf, onderdeel van Porsche AG, biedt consultancy services aan voor grote bedrijven. Op de agenda van dit bezoek stond

Porsche museum

ook een bezoek aan het Porsche museum, en een rondleiding door de Porsche fabriek. Dat was natuurlijk schitterend om te mee te maken. Wat me van dat bezoek vooral is bijgebleven is dat fabrieksarbei-ders een contract voor het leven kregen aangeboden. Als je dus één keer binnen was en het pittige opleidingstraject succesvol had afgerond kreeg je zo‘n contract voorgelegd. Je kunt je voorstellen dat dat voor heel veel fabrieksarbeiders een droomjob was. Wie wil er nu niet in de Porsche fabriek werken. Hier moest ik aan denken toen ik dit bericht las. Daarin wordt gemeld dat Porsche in totaal 1900 banen in 2 fabrieken in Duitsland wil schrappen. Zelfs het in zwaar weer verkerende Porsche kan geen baan voor het leven meer garanderen. Best jammer.

Jullie hebben vast allemaal gelezen dat de Superbowl is gewonnen door de Philadelphia Eagles. Dat ik dat nog mag meemaken. Terwijl ik hier zit worden de Philadelphia Eagles American Football kampioen. Niet dat ik iets met de Eagles heb maar ze zijn de terechte winnaar. Na een geweldige wedstrijd gingen ze er met de beker vandoor. De Kansas City

Philadelphia Eagles parade 2025

Chiefs, winnaar van de afgelopen twee seizoenen, werden volledig overlopen en Quarterback Patrick Mahomes en Tight End Travis Kelce, het vriendje van Taylor Swift, gaven totaal niet thuis. Velen vonden het wel goed dat de Eagles de hegemonie van de Chiefs hebben weten te doorbreken. Het leidde tot een groot volksfeest in Philadelphia en omstreken. Ook in Phoenixville ging het dak er bij menig huis vanaf. De sportbars konden het bier niet aanslepen en tot in de late uurtjes werd het succes gevierd. Vandaag, vrijdag, was er een grote parade in Philadelphia. Menig collega had een vrije dag genomen om daarbij aanwezig te zijn. Zelfs de scholen waren gesloten om iedereen de kans te geven deel te nemen aan de feestvreugde. Daarbij mocht een schietpartij tijdens de parade (met twee gewonden) niet ontbreken. Fly Eagles Fly.

Op LinkedIn las ik een bericht van Chris Minter, AI Manager bij Mayo Clinic. Mayo Clinic, met hoofdkantoor in Rochester, MN, staat bekend als één van de beste ziekenhuizen in de US. Da’s op zich mooi, maar daar moet je wel voor betalen. Minter schrijft dat hij voor 3 hechtingen bij zijn zoon op de eerste hulp $1800 uit eigen zak (out-of-pocket) moest

Mayo Clinic in Rochester, Minnesota

betalen, naast de vergoeding van de verzekering. Geen scans, geen tests, slechts 3 hechtingen. Hij vraagt zich dan ook af hoe ze op een punt zijn gekomen waar 3 hechtingen $1800 kosten: “Het is de realiteit van het Amerikaanse zorgstelsel dat we nu hebben. Elke dag werk ik met briljante mensen die zich oprecht bekommeren om het veranderen van de gezondheidszorg, die AI-producten hebben gecreëerd die de zorg voor patiënten verbeteren. Maar tegen welke prijs? Gaan de kosten van de gezondheidszorg nog verder stijgen als we nieuwe technologieën integreren? De stijgende kosten van de gezondheidszorg zijn een echt probleem. Het is er één waar iedereen die aan digitale transformatie werkt, rekening mee moet houden. We kunnen de beste AI-producten creëren, maar als de kosten van de gezondheidszorg nog verder stijgen, waar laat dat ons dan?“ Zo gaat hij nog even door. Wat mij opvalt is dat hij zich nu pas realiseert dat het stelsel in Amerika zo duur is. Het is namelijk wijd en zijd bekend dat het Amerikaanse stelsel onvoorstelbaar duur is en niet in verhouding staat tot de kwaliteit die geleverd wordt. Twee belangrijke oorzaken: Het Amerikaanse systeem barst van de burocratie en inefficiëntie, en met een ondoorzichtige kostenstructuur probeert iedereen er een slaatje uit te slaan. Met als resultaat dat 3 hechtingen $1800 out-of-pocket kosten. Niet te filmen. Ik kan me zo voorstellen dat Musk hier nog eens naar gaat kijken…

Een prettig weekend en tot volgende week!