De laatste weken

Ik heb een aantal enerverende weken achter de rug. Zo zit je aan het strand van Cape May aan de Amerikaanse oostkust, een week later 5 uur vliegen en 4300 (km) verderop in San Diego aan de westkust, terug naar het bruisende Phoenixville, aansluitend naar het levendige New York City, en nu in het vredige Bornerbroek. It’s a small world. De afgelopen week was het me vanwege alle bedrijvigheid niet gelukt om een blog te schrijven dus ik heb wat in te halen. Mijn trip naar San Diego stond in het teken van afscheid van ons team aldaar. Met het besluit om terug te gaan naar Nederland was dit (voorlopig) het laatste

bezoek aan San Diego. Grappig was wel dat toen ik bij de caroussel stond te wachten op mijn bagage, ik een promotie filmpje zag van de KLM dat ze vanaf 8 mei rechtstreekse vluchten van Amsterdam naar San Diego gaan verzorgen. Wie weet ga ik daar nog eens gebruik van maken want San Diego is wel een beetje het “Paradijs op Aarde“. Het klimaat is mild en de temperatuur lekker “all year around“. De omgeving is divers: de uitgestrekte stranden, de ligging aan de Pacific Ocean, het heuvelachtige landschap, de woestijnachtige gebieden in de binnenlanden, de palmbomen en de culturele diversiteit met Mexicaanse invloeden. Als vanouds zat ik in het Marriott in Del Mar, op 20 (km) van het Philips kantoor en 5 (km) van de kust. De week zat vol met interacties met de medewerkers, een locale “Town Hall“ waarbij iedereen was uitgenodigd, en een aantal afscheidsdiners. Hieronder wat foto’s.

Vrijdagavond laat had ik de zogenaamde red-eye vanuit San Diego genomen. Die vertrok om 10:30pm vanuit San Diego om rond 06:30am in Philadelphia te landen. Aansluitend snel met de Uber naar het appartement in Phoenixville om me voor te bereiden op bezoek van Marissa. Ze zou zaterdagmorgen vanuit New York met de Amtrak naar mij reizen. Het was

mijn laatste weekend in Phoenixville en Marissa zou nog één keer langskomen om te kijken of er nog iets van haar gading was in mijn huisraad. Dat was zeker zo: twee planten, de strijkplank en strijkijzer; borden, bestek, pannen en ander kookgerei; mijn luxe Swiffer; twee stoelen; spullen om te badderen… uiteindelijk een auto vol. We hadden ook afgesproken om samen met collega Dan naar “Mainline Armory”, de indoor schietbaan, te gaan. Ik had Marissa verteld dat je als inwoner van Amerika wel een keer de sfeer van het Wilde Westen moet proeven. Aansluitend zijn we ook nog naar Texas Roadhouse gegaan voor een overheerlijke steak, want van al dat knallen krijg je wel honger en wat is er dan beter dan de cowboy sfeer bij een traditioneel steakhouse. Daarna ben ik met Marissa teruggereden naar New York City, de auto uitgeladen en weer “op huus an“.

Zondag was het de beurt aan Suzanne, een collega op het werk. Ik had Suzanne uitgenodigd om langs te komen om alles wat zij kon gebruiken mee te nemen. Rond 10 uur

stond ze samen met haar man Ed voor de deur. Ed had zijn pickup truck meegenomen en dat was maar goed ook: lounge bank, electrisch verstelbaar bureau, twee 32“ schermen, commode, twee nachtkastjes, twee staande lampen, tafeltje op wielen, serveerkar op wielen, … Gelukkig was Suzanne zelf met de auto gekomen want de pickup was niet groot genoeg. Mooi dat het allemaal zo kon: ik hoefde er niet mee te zeulen en voor Suzanne, Ed en hun vier dochters met aanhang en kleinkinderen kwam het allemaal goed van pas.

Daarmee was het appartement zo goed als leeg op de zaken na die mee zouden gaan naar Nederland, een air shipment van maximaal 150 (kg). Daarvoor kwamen er op

donderdagochtend twee verhuizers langs. In een paar uur tijd pakten zij alles wat ik wilde meenemen netjes in, 9 dozen in totaal. Donderdagavond was het dan ook een lege bedoening geworden, terug naar de tijd als student of eigenlijk nog minder. Het enige waar ik nog van af moest was een matras, bureaustoel, droogrek, stofzuiger, AirFryer, en een badkamerkast met spiegel. Die laatste was een verhaal apart. Ik vond het zelf een erg handige en mooie opbergkast. Ik was dan ook naar het management geweest om te vragen of ik de kast in de badkamer kon achterlaten. Dat vonden ze geen goed idee want de volgende bewoner van

het appartement zat er misschien niet op te wachten. Er zat dus niets anders op dan de kast te demonteren en af te voeren. Bij dat afvoeren moest ik eerst ongeveer 100 (m) door het gebouw op de 3e verdieping lopen, dan met de lift naar beneden, en vervolgens naar buiten naar de plek voor af-te-voeren spullen. Dat was een hele til maar je moet wat. Toen ik even later de AirFryer wilde afvoeren, stapte er op de 3e verdieping een medebewoner uit de lift met mijn badkamerkast onder zijn arm… Zijn vrouw had de kast beneden zien staan en “she liked it very much“. Ik was blij dat de kast goed terecht kwam maar realiseerde me tegelijkertijd dat het een stuk makkelijker was geweest als de medebewoner van de 3e verdieping de kast bij mij had opgehaald 😊.

Donderdagmiddag hadden ze op het werk een vaarwel borrel georganiseerd. Eerst een borrel in onze Malvern locatie voor iedereen in mijn team, en later een Happy Hour voor naaste collega's bij Chickie’s and Pete’s in Malvern. Ik had voor de gelegenheid een doos

Met naaste collega's bij Chickie's en Pete's

met spullen ingepakt die het niet waard waren om mee terug te nemen naar Nederland, maar van nut konden zijn voor collega’s. Zoals 12 volle flessen Monin Vanilla siroop. Dat is dezelfde siroop die ze bij de Starbucks gebruiken om een medium Vanilla Latte (met 4 shots vanille) te produceren. Ik had ooit een doos van die flessen besteld vanuit de gedachte om zelf elke morgen een Vanilla Latte te creëren. Dat laatste was er nooit van gekomen omdat het veel makkelijker is om even bij de Starbucks langs te gaan… Uiteindelijk kwamen al de spullen goed terecht. Ik kreeg een mooi boek met afscheidsteksten van collega’s en een fotoboek. Ook kreeg ik een zogenaamde “bobblehead“, een collectible doll. Ze hadden die gemaakt van mij in Oranje pak op basis van een foto gemaakt tijdens de WK Voetbal 2022 toen we tegen de VS moesten spelen. Kleine Harry is een bijzonder gewaardeerd kado en komt zeker in de kast met memorabilia. Na drie jaar is mijn kantoor weer leeg.

Vrijdag stond in het teken van mijn vertrek. De dag bestond uit vier delen: Het appartement leeg opleveren, MOOIMAN afleveren, bij Marissa langs, en ‘s avonds met KLM vanaf JFK terug naar Nederland. Dat verliep allemaal erg voorspoedig. Rond half tien had ik de laatste zaken uit mijn appartement weggebracht en de sleutels ingeleverd. Bijgevoegde laatste foto uit het appartement deed me denken aan het moment waarop ik 3 jaar geleden uit Best vertrok: “Hij kwam met weinig en ging met weinig, maar wel een hele ervaring rijker!“

Bij het Empire State Building

Zo ist maar net. Vervolgens kon ik met MOOIMAN op weg naar het bedrijf om de auto af te leveren. Omdat ik ruim op tijd was besloot ik eerst een rondje New York City te maken: over de Verrazzano Bridge (het startpunt van de NYC marathon), langs Central Park, het Empire State Building en het nieuwe World Trade Center. Aansluitend de auto afgeleverd op een industrieterrein in de buurt van het Newark Liberty International Airport, in Newark, NJ. Eerlijk gezegd deed het nogal louche aan. Ik mocht de auto in een koepeltent plaatsen naast andere auto’s die wachtten om verscheept te worden. Zo stond er ook een blauw model “Lada“ die wel eens van Vladimir Poetin zou kunnen zijn, een oude Cadillac van voormalig maffiabaas Al Capone, en een vintage roadster Jaguar uit 1959 (hier verkocht) die zijn beste jaren heeft gehad. Normaal zou ik er niet aan denken om mijn auto daar af te geven maar ik vertrouw er op dat het in orde is. Als alles goed gaat zal de auto met een week of 4 in Nederland zijn. We gaan het zien.

Nadat het papierwerk was gedaan ben ik met Uber naar Newark Amtrak train station gegaan en met de trein verder naar Penn Station op 33rd Street op Manhattan. Daar stond Marissa me op te wachten. Ze had een diner reservering gemaakt bij Tony’s Di Napoli op

Times Square. Een Google reviewer had het als volgt samengevat: “Tony's Di Napoli is absolutely top-notch Italian food with a wonderfully warm family atmosphere.” Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Tony’s is absoluut één van mijn favoriete restaurants en van harte aanbevolen als je in de buurt bent. Wel reserveren want het is er altijd beredruk zoals ook vrijdag. Zo had Marissa een week geleden geprobeerd om te reserveren maar kwam in eerste instantie op een wachtlijst te staan. Gelukkig kwam er een tafeltje vrij zodat we konden genieten van een heerlijk family-style diner: Calimari Fritti, Ceasar Salad en Fettuccine Alfredo. Het was natuurlijk weer te veel maar dat kwam goed uit voor Marissa die voldoende had “geboxed“ voor de komende drie dagen.

De vlucht van JFK naar Schiphol verliep voorspoedig. Els was zaterdagmorgen naar Schiphol gereden om me daar op te halen. Gelukkig maar want de trein naar Almelo was een wereldreis geworden: van Schiphol naar Zwolle, en vandaar twee opties: Ofwel de trein naar Emmen, uitstappen in Mariënberg en daarna via Vroomshoop en Vriezenveen naar Almelo. Ofwel van Zwolle naar Nijverdal, en daarna met de bus naar Almelo. Welkom in Twente. Inmiddels zijn we terug in Bornerbroek, in ons tiny house. We hebben dit weekend al het nodige gedaan: Naar mijn ouders in Westerhaar, een patatje speciaal met bamischijf gegeten, een rondje Bornerbroek gelopen, Boer zoekt Vrouw gekeken, ik heb zelfs alweer de klok verzet naar zomertijd (de tweede keer dit jaar nadat de klok in de US drie weken geleden was verzet)... Het voelt als vanouds!

Ondertussen is er het nodige gebeurd in de rest van de wereld. Zo werd er op Good Morning America aandacht besteed aan onze ePatch hart monitor, zie hier. Mooi om te zien

hoe de voordelen van onze “pleister“ voor patienten werd uitgelicht. In de categorie Opmerkelijk nieuws las ik dit verhaal. Geen wonder dat de koffie bij Starbucks zo duur is als je je tegen dit soort zaken moet beschermen. Dit soort boetes moet wel terugverdiend worden. Vanaf nu moet ik elke morgen denken dat $0.10 van mijn Vanilla Latte naar sjakie van barista Michael Garcia gaat… niet te filmen… Tot slot zag ik dit bijzondere filmpje van een man die een zelfrijdende taxi van Waymo had besteld. Zonder chauffeur laat hij zich door San Francisco rijden naar de wijk Chinatown. Ik vind het heel indrukwekkend waartoe de zelf-rijdende taxi inmiddels in staat is. Kijk zelf maar.

Aangezien ik weer terug ben in Nederland ga ik stoppen met deze blog. Binnenkort meer.

Tot de volgende bijdrage!