Aloha aan de Wiekie

Tsja, ook wij liggen eruit. De week begon nog wel zo mooi. Op zaterdagavond 10 uur lokale tijd werd Nederland – Zuid-Afrika gespeeld. De wedstrijd was hier rechtstreeks te zien op Fox. Fox had waarschijnlijk veel betaald voor de uitzendrechten en ging er natuurlijk van uit dat de Amerikanen op dit tijdstip zouden spelen. Maar dan hadden de dames beter hun best moeten doen. Het leek wel alsof de verslaggevers daardoor nog een appeltje met ons te schillen hadden. Het voelde also ze een favoriet hadden en dat was zeker niet Nederland.

Team USA

Elke Zuid-Afrikaanse actie werd met meer enthousiame begroet dan die van de Nederlandse dames. Het mocht echter niet baten: we overtuigden niet maar sloten wel winnend af. Een paar uur later, hier middenin de nacht, mocht Team USA zelf aan de bak tegen de Zweden. Het resultaat is bekend: de Amerikaanse dames naar huis. “Like a bad dream” schreef men hier. Lineth Beerensteyn was er blij mee en had zo haar gedachten over het arrogante gedrag van de Amerikaanse speelsters. Daar had ze wel een punt. Zelfverzekerd overkomen is okee maar je kan er ook in doorschieten. Het motiveerde Beerensteyn blijkbaar want ze speelde een dijk van een wedstrijd tegen Spanje. Uiteindelijk mocht het niet baten en, eerlijk is eerlijk, de Spaanse dames hadden het verdiend. Dat verlies was koren op de molen van voormalig Team USA speelster Sydney Leroux, die het niet kon nalaten om Beerensteyn van repliek te dienen: “Wait to talk shit until you have a gold medal“. Zo is‘t wel een beetje. Ofwel: Wie het laatst lacht lacht het best.

De marathon van New York City komt steeds dichterbij. Nog een kleine 3 maanden en dan is het zover. Op zondag 5 november mag ik aan de start verschijnen. Ik loop wel wat achter op

New York City Marathon 2023

het trainingsschema. Een combinatie van motivatie en student syndroom. Maar de laatste week begint de swung er in te komen. Daarvoor heb ik wel wat dingen gewijzigd. Ik liep tot nu toe buiten, ‘s morgens vroeg omdat het hier ‘s avonds vaak te warm is met een hoge humidity. Dat vroege lopen ging me tegenstaan want ik ben geen vroege loper. Dus ik ben lid geworden van Planet Fitness, en loop nu ‘s avonds binnen op de loopband. Dat bevalt me een stuk beter. Het biedt me ook de mogelijkheid om in de stemming te komen: Op het scherm voor me draai ik een Youtube video van de 2022 New York City marathon. Het parcours verkennen tijdens de training, wat wil je nog meer. Tot nu toe houdt mijn knie zich redelijk tot goed maar ik moet dat afkloppen want dat kan zo maar veranderen. Morgen volgens het schema een run van 21 km maar door mijn trainingsachterstand is 15 km mijn (minimale) doel. Snelheid is minder belangrijk, het gaat nu vooral om inhoud. We gaat het zien.

Over snelheid gesproken, hier las ik het bijzondere verhaal van Martinus Evans. Zo‘n 10 jaar geleden was Evans bij zijn dokter op bezoek in verband met pijn aan de heup. De dokter was duidelijk: Je bent te dik en hebt twee opties, gewicht verliezen of doodgaan. Evans, die

Martinus Evans

op dat moment 163 kg woog, besloot om het serieus aan te pakken en ging in training voor de marathon. Dezelfde dag nog kocht hij een paar loopschoenen en een loopband. Inmiddels is hij 8 marathons verder, heeft hij boeken geschreven en een club van gelijkgestemden opgericht: De Slow AF Run Club. Met het doel “to empower every person on this planet to become a runner in the body they have right now“. Slow AF staat eigenlijk voor Slow As Fuck, maar mag ook vertaald worden als Slow and Fat of Slow and Fabulous. Het gaat dus niet om de snelheid maar om de prestatie. Evans eigen journey is niet eenvoudig geweest: zo heeft hij zelfs in races gelopen waar hij verdwaalde omdat ze de richtingsborden al hadden verwijderd. Maar ook situaties waar het water en de medailles op waren voor de langzaamste lopers. Met als reactie: Moet je maar sneller lopen. Nu moet wel gezegd dat hij er wel de tijd voor neemt. Zijn snelheid is ongeveer 6 km/uur wat vergelijkbaar is met snel wandelen. Hiermee doet Evans 7 uur over een marathon. Zeker een prestatie voor iemand van zijn gewicht maar ik hoop het wel iets sneller te doen. Waarbij uitlopen natuurlijk het primaire doel is. Wie weet ga ik hem nog wel tegenkomen op 5 november.

Hevige regenbuien

Begin van de week ging het hier erg tekeer. Zware onweersbuien trokken over het gebied rondom Philadelphia. Dat leidde tot heel veel schade, omgevallen bomen en stroom uitval bij meer dan 100.000 woningen. Of dat nog niet genoeg was ging er ook een tornado waarschuwing uit voor het gebied rond Phoenixville. Gelukkig liep dat achteraf met een sisser af maar je kunt het niet weten. In de 2e helft van de week was het weer als vanouds: warm en humid. Nog altijd beter dan dat stormachtige weer.

Een bijzonder moment in het honkbal op woensdag. Michael Lorenzen, werper bij de Philly’s, gooide een no-hitter. Dat was slechts de 14e “no-hitter“ in de 141-jarige

Michael Lorenzen No-Hitter

geschiedenis van de Philly’s. Alsof dat op zichzelf al niet bijzonder is, Lorenzen speelde slechts zijn 2e wedstrijd voor de Philly’s en zijn 1e thuiswedstrijd. Hij was slechts 8 dagen daarvoor gecontracteerd. Dat noem ik nog eens een binnenkomer. Een no-hitter betekent dat geen enkele slagman van de tegenstander een bal raakt. In dit geval had Lorenzen 124 keer gegooid zonder dat de bal geraakt was. Dat is een zeldzaamheid natuurlijk. Uiteindelijk leidde dit tot een 7-0 overwinning over de Nationals. Voor Lorenzen als verwacht “a dream come true”. Daar kan geen twijfel over bestaan.

Het healthcare systeem in de US heeft nogal wat tekortkomingen. Wat te zeggen van dit verhaal. Radioloog James McGuckin heeft een nogal dubieuze staat van dienst. Al meer dan tien jaar wordt de arts uit Philadelphia met zijn imperium van vasculaire klinieken onderzocht

James McGuckin

door instanties zoals de FDA en het ministerie van Justitie, voor het uitvoeren van experimentele of onnodige procedures bij patiënten. Daarbij neemt McGuckin onnodige risico’s waardoor hij hun leven en ledematen in gevaar brengt. McGuckin is inmiddels gestraft in meer dan 12 staten, verloor privileges in meerdere ziekenhuizen en schikte in fraude zaken. Hij gaf toe dat zijn bedrijf procedures had uitgevoerd zonder enige gedocumenteerde noodzaak. Ondanks dit alles behandelt McGuckin nog steeds patiënten waarmee hij verder bouwt aan zijn vermogen van bijna $50 miljoen dat hij de afgelopen 10 jaar aan vergoedingen heeft verdiend. Slechts een paar maanden geleden kondigden advocaten een zaak tegen hem aan, waarbij ze beweerden dat hij "winst boven de gezondheid en veiligheid van zijn patiënten" stelt. Onbegrijpelijk dat iemand zo lang kan doorgaan zonder dat er wordt ingegrepen. Met uiteindelijk verschillende patiënten die onherstelbare schade hebben opgelopen. Niet te filmen.

Volgens dit bericht behoort Philadelphia tot de steden in de wereld waar de meeste marihuana wordt geconsumeerd. Gemiddeld wordt in Philadelphia 10.6 ton marihuana

per jaar geconsumeerd waarmee Philly op de 15e plaats staat van in totaal 140 onderzochte steden. Daarbij kost een gram marihuana, dat van de cannabis plant wordt gemaakt, ongeveer $11.30 in Philadelphia. Opvallend is wel dat Amsterdam niet eens wordt genoemd bij de 140 steden. Heel apart. Of is het tegenwoordig Den Haag waar de meeste cannabis wordt gesnoept? Hoe dan ook, vreemd is het wel dat geen enkele Nederlandse stad wordt genoemd. Terwijl in mijn beleving Nederland hoog in dit rijtje zou moeten eindigen. Zou ook kunnen zijn dat we het cannabis tijdperk in Nederland al voorbij zijn en iedereen tegenwoordig aan de spacecake zit. Misschien wel net zo lekker.

Het gaat niet goed op het mooie Hawaii: het eiland Maui staat in brand. Daarbij zijn tot nu toe al 55 mensen omgekomen. De historische badplaats Lahaina is vrijwel volledig verwoest.

Brand op Maui

Els en ik hebben wel iets met Hawaii want onze huwelijksreis in 1995 was naar Hawaii, een Fly-and-Drive naar 4 van de 7 eilanden, waaronder Maui. Opvallend daarbij was dat we op de terugweg 8 uur vast kwamen te zitten op het vliegveld van Minneapolis – St. Paul in verband met een staking bij de KLM, de eerste staking bij de KLM in 35 jaar. Toen wisten we nog niet dat we bijna 15 jaar later, in 2008, zouden verhuizen naar de omgeving van Minneapolis, MN. In 2010, tijdens onze 15-jarige “wedding anniversary“, zijn we opnieuw op vakantie naar Hawaii gegaan, toen met Marissa en Eli. Tijdens die vakantie verbleven we opnieuw 4 dagen op Maui waarbij we onvergetelijke dingen hebben gedaan zoals whale watching, snorkelen bij Molokini, de road naar Hana afrijden, en de zonsopgang bewonderen op de Haleakala vulkaan. Heel erg treurig dat het eiland Maui dit nu overkomt.

Misschien aardig om te melden dat ik me tijdens dat verblijf op Hawaii toen heb afgevraagd waarom Honolulu zo beroemd is en Westerhaar niet. In Honolulu heb je Waikiki, de Lei

Hula danseressen op een platte boot

(bloemenkrans), Hula danseressen en het Polynesian Cultural Center. Maar Westerhaar heeft zijn Wieke, de Lei-dijk, de Wiekse Boerendansers en het Veenmuseum. Daar komt bij dat de meeste resorts op Hawaii gewoon zijn aangelegd: egaliseer een ruim stuk land aan de kust, zet er een hotel op met een mooi zwembad, richt de tuin in met een groot aantal palmbomen en kort geschoren gazons, geef het een klinkende naam en Klaar is Kees. In het Polynesian Cultural Center zetten ze een groep Hula danseressen met krijgers op een platbodem en iedereen vindt het prachtig. Terwijl 80% van de medewerkers bij het centrum gewoon studenten van de aanpalende University zijn. Hoezo oorspronkelijk? Hula an me hoela. Zet de Wiekse Boerendansers op een schuit op het kanaal bij Katerjansie (op een steenworp van het Veenmuseum) en je bereikt hetzelfde. Het enige wat Westerhaar mist is het gunstige klimaat en blauw gekleurd oceaan water. Maar dat is op te lossen - gewoon bellen met Henny van der Most en kopiëren wat men in Las Vegas doet. Laat de dorpsraad in Westerhaar een keer naar Honolulu afreizen om de kunst af te kijken. Daar is binnen de Gemeente Twenterand vast wel een subsidiepotje voor te vinden. Op naar Aloha aan de Wiekie.

Phoenixville - De Parel van het Oosten

Tot slot, hier las ik dat de werkdip op vrijdag echt bestaat. Veel kantoormede- werkers weten het gevoelsmatig misschien al: in de middag zijn zij vaak minder productief dan aan het begin van de dag. Maar helemaal op vrijdag. Dus je kunt me niet kwalijk nemen als ik hier op vrijdagavond typefoutjes maak…

Volgende week vrijdagavond haal ik Els op van JFK. Ze verblijft hier in totaal drie weken in Phoenixville, de Parel van het Oosten van Pennsylvania. Het kan dus zijn dat ik volgende week de blog wat later verstuur.

Een prettig weekend en tot volgende week.